Εκκλησία και Πολιτική
Εισήγηση του π. Βασιλείου Βολουδάκη στο Αμφιθέατρο του
Πολεμικού Μουσείου και συζήτηση με θέμα:
ΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ
Η ΕΛΛΑΔΑ ΤΟΥ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑ
ΚΑΙ Η ΕΛΛΑΔΑ ΣΗΜΕΡΑ
Μέσα σε πρωτοφανή, για τα Αθηναϊκά χρονικά, χιονοθύελλα, πραγματοποιήθηκε το απόγευμα της Κυριακής 17 Φεβρουαρίου 2008, στο Πολεμικό Μουσείο, το προγραμματισμένο από καιρό Πνευματικό Συμπόσιο της Ενορίας μας, με θέμα: «Τα πολιτικά όρια της Εκκλησίας. Η Ελλάδα του Καποδίστρια και η Ελλάδα σήμερα».
Η Εκδήλωση συνδυάσθηκε με την επέτειο συμπληρώσεως 180 ετών από της αναλήψεως της εξουσίας από τον Ιωάννη Καποδίστρια, ως πρώτου Κυβερνήτου της Ελλάδος και περιελάμβανε εισήγηση του π. Βασιλείου Βολουδάκη με το ανωτέρω θέμα και συζήτηση.
Στα όπλα χριστιανοί! Τον εχθρό μας τον ψηφίσαμε!
ΑΝΑΣΤΑ ΚΥΡΙΕ, ΒΟΗΘΗΣΟΝ ΗΜΙΝ!
Αυτό το Πάσχα είναι αλοιώτικο από όσα έχουμε ζήσει μέχρι σήμερα και εμείς και οι παλαιότεροι από εμάς.
Αυτό το Πάσχα μας μεταγγίζει την ατμόσφαιρα των «Ελεύθερων Πολιορκημένων» και μας κάνει να νοιώσουμε την ψυχολογία των ανθρώπων της Εξόδου του Μεσολογγίου. Μας δίνει την αίσθηση ότι είμαστε πολιορκημένοι μέσα στην Πατρίδα μας, όχι από ένα βάρβαρο εχθρό, που ξέρουμε πως δεν μπορεί να συγκριθή με την Αλήθεια της Παραδόσεώς μας αλλά πολιορκημένοι από ένα ύπουλο εχθρό που θαυμάζουν και υπηρετούν, αυτοί που μας κυβερνούν.
Πολύ συχνά ακούμε, κυρίως από τους πολιτικούς και τους δημοσιογράφους, ότι η Εκκλησία δεν πρέπει να αναμιγνύεται στην πολιτική αλλά να περιορίζεται στα του οίκου Της. Αυτούσια, μάλιστα, αυτή τη φράση υιοθέτησε πρόσφατα και ένας ιεράρχης της Ηπείρου, πράγμα το οποίο σημαίνει ότι και ποιμένες της Εκκλησίας έχουν παγιδευτεί στην περίεργη αυτή λογική, νομίζοντας ότι έτσι εκφράζουν την αλήθεια και προφυλάσσουν την Εκκλησία από την εκκοσμίκευσή Της!
Αφιέρωση σ’ εκείνους που αφήνουν την πολιτική στους αθέους
ΓΙΑΤΙ ΕΓΙΝΕ ΣΤΡΑΤΗΓΟΣ
Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΑΣ;
Όταν ένα έθνος, σαν το δικό μας, θεμελιωμένο από τα πανάρχαια χρόνια στην θρησκευτικότητα και προσδιορισμένο αποκλειστικά από αυτήν, έχει παραλύσει τόσο απόλυτα, ώστε να μη αντιδρά στην καλπάζουσα αθεοποίησή του, δηλαδή μένει παγερά αδιάφορο μπροστά στην επικείμενη εξαφάνιση της Ρωμιοσύνης του, τότε, ασφαλώς, είμαστε πολύ κοντά στα ύστερα του κόσμου!
Αυτή η διαπίστωση δεν είναι ένα στιγμιαίο συναισθηματικό ξέσπασμα, αλλά η προδιαγεγραμμένη συνέπεια της λειτουργίας του πνευματικού νόμου, που έγινε και θρυλικός παιάνας του λαού μας: «Η Ρωμιοσύνη είναι φυλή συνόκαιρη του κόσμου. Η Ρωμιοσύνη θα χαθή όντας ο κόσμος λείψη»!
