Αρθρα

Γενική Εφημερίς της Ελλάδος

Ἐκ Ναυπλίου, 30 Σεπτεμβρίου.

 

Τρομερόν καί φρικτόν ἄκουσμα! Μέγα καί ἀνήκουστον δυστύχημα κατέλαβε τήν Ἑλλάδα! Ἄνδρες αἱμάτων κατέβαψαν τάς ἀνόσιους χεῖράς των εἰς τό αἷμα τοῦ Πατρός τῆς Πατρίδος.

Τό πρωΐ τῆς παρελθούσης Κυριακῆς, 27 τοῦ λήγοντος μηνός, ἐνῷ ἡ ᾀείμνηστος Αὑτοῦ Ἐξοχότης εἰσήρχετο κατά τό σύνηθες εἰς τόν ἐνταῦθα ναόν τοῦ Ἀγίου Σπυρίδωνος διά νά προσφέρη τήν πνευματικήν λατρείαν είς τόν Ὑψιστον ἐν μέσῳ τοῦ λαοῦ εἰς τόν ὁποίον ἡ παρουσία του ἐνέπνεε τήν φιλοστοργωτάτην παρηγορίαν, καί ἡ εὐσέβεια του, τό παράδειγμα τῆς ἀκροτάτης τῶν ἀρετῶν δύο ἀλιτήριοι, ὁ Κωνσταντῖνος καί ὁ Γεώργιος Μαυρομιχάλαι, τοῦ ἀφῂρεσαν, τήν ζωήν, καί ἀφήρεσαν ἐκ μέσου τοῦ ἔθνους, τόν ἀγαπητόν ἀρχηγόν του. Ὁποία ἐκπληκτική λύπη και ἀδημονία κατεκυρίευσεν εὐθύς ὅλου! Ποῖοι κοπετοῖ καί θρῆνοι ἀνδρῶν, γυναικῶν καί παίδων συνώδευσαν τό λείψανον τῆς ἀοιδήμου Α.Ε. εἰς τό παλάτιον! Ὁ λαός ἰδών ἔμπροσθέν του πραχθεῖσαν τήν μεγίστην ἀνοσιουργίαν, ἐκινήθη εἰς τοσαύτην ἀγανάκτησιν, ὥστε ὁ μέν πρῶτος τῶν ἐθνοκαταράτων τούτων πατροκτόνων ἔλαβεν εὐθύς τά ἐπίχειρα τοῦ τρομεροῦ ἐγκλήματός των, ὁ δέ ἕτερος, δέν ἤθελεν ἐκφύγει καί αὐτός τήν κοινήν ὀργήν, ἄν δέν ἔφθανε νά καταφύγη εἰς τόν οἶκον τοῦ Κυρίου Ἀντιπρέσβεως τῆς Γαλλίας, ὅστις τόν παρέδωκεν ὕστερον κατά ζήτησιν τῆς Γερουσίας, διά νά ὑποβληθῇ εἰς τήν αὐστηρότητα τῆς ἐθνικῆς δικαιοσύνης. Ἡ πικρά αὕτη εἴδησις διεδόθη ἐν ἀκαρεί εἰς ὅλην τῆν πόλιν διά τῶν κοινῶν γόων καί ἀναστεναγμῶν.

Μετά τό φρικτόν και αἰφνήδιον τοῦτο συμβεβηκός, ἡ Γερουσία καί οἱ Γραμματεῖς τῆς Κυβερνήσεως συνῆλθον εὐθύς είς ἔκτακτον συνεδριάσιν διά νά συσκεφθῶσι περί τοῦ πρακτέου, ὅπως διαλαμβάνει το ΙΓ Ἄρθρον τοῦ Β Ψηφίσματος τῆς ἐν Ἄργει Δ Ἐθνικῆς Συνελεύσεως. Ἐν τούτοις δέ οἰ ἀνθρωποι περιωρίσθησαν εἰς τάς οἰκίας των ἀναμένοντες τό ἀποτέλεσμα τῶν διαβουλεύσεων. Κατά τάς δεινάς ταύτας ὥρας, πρέπει νά τό εἴπωμεν εἰς τιμήν τοῦ ἐθνικοῦ χαρακτῆρος, οὔτε μία στιγμήν δέν διεκόπη ἡ εὐταξία καί ἡ κοινή ἀσφάλεια. Τό στρατιωτικόν ἔδειξεν ἀπαραδειγμάτιστον πειθαρχίαν, μεῖναν πιστόν εἰς τά χρέη του, ὁ δέ λαός ἐφύλαξεν ἀκραν ἡσυχίαν. Τόσον ἐπειήργε καί μετά θάνατον ἔτι εἰς τάς ψυχάς τῶν τεθλιμμένων Ἑλλήνων ἡ ἰερά σκιά τοῦ Πατρός, πρός τόν ὁποῖον εἶχον ὅλον το θάρρος καί τάς ἐλπίδας των.

Ἐντός ὀλίγων ὡρῶν ἡ Γερουσία ἔφθασεν εἰς πέρας τῶν ὑψηλῶν σκέψεων της, καί ἐψήφισε προσωρινήν τριμελῆ Διοικητικήν ἐπιτροπήν, ἐκλέξασα παμψηφί τούς Κυρίους Α.Α.Καποδίστριαν Πρόεδρον, Θ.Κωλοκοτρώνην καί Ιωάννην Κωλέττην.

Ἐντός ὀλίγου θέλουν διαταχθῆ ὑπό τῆς Κυβερνήσεως τά περί τής κηδείας καί καθολικής πενθηφορίας. Ἐν τούτοι δέ κατά τάς παρούσας ἡμέρας τοῦ κοινοῦ πένθους ὅλη ἡ αγορά και οἱ οἷκοι τῶν δημοσίων συναναστροφῶν εὑρίσκονται κλεισμένοι.

Χθές μετά τήν μεσημβρίαν εἰσῆλθεν εἰς Ναύπλιο καί τό τρίτον Μέλος τῆς Διοικητικῆς Ἐπιτροπῆς, ὀ Κύριος Θ. Κωλοκοτρώνης, ὅστις εὐρίσκετο εἰς τό στρατόπεδον τῆς Μεσσηνίας.

Ἀνέλαβεν ἀγαθῇ τύχη τά υψηλά χρέη της ἡ νέα Κυβέρνησις, καί ἔχομεν ἀγαθάς ἐλπίδας ὅτι θέλει φυλάξοι τήν ἱεράν ταύτην παρακαταθήκην ἀξίως τῆς τοῦ ἔθνους προσδοκίας, καί θέλει βαδίσει εἰς τά ἴχνη τοῦ μεγαλοφυοῦς ἀνδρός, ὅστις πρώτος ἐνεποίησεν εἰς τήν Κυβέρνησιν μας τήν πρέπουσαν ἀξιοπρέπειαν καί αρμονίαν. Ἐλπίζομεν ότι ὁ κατά τάς ἐπαρχίας λαός καί τά στρατεύματα ὡ κινούμενοι ἀπό τά αὐτά αἰσθήματα μέ τούς ἐκ τῆ πρωτεύουσῃ, ενθυμούμενοι τά ἐκ τῆς ἀταξίας καί ἀπειθείας δεινά, καί πρόσφατα ἔχοντες τά ἐκ τῆς εὐταξίας ἀγαθά, θέλουν αἰσθανθῆ ὅτι ἡ ὁμόνοια καί ἡ πρός τούς νόμους τῆς Πατρίδος ἀπαράτρεπτος ὑπακοή εἶναι τά μόνα μέσα, δί ὧ δύνανται να συντελέσωσι σήμερον εἰς τόν μέγαν σκοπόν τῆς Προσωρινῆς Κυβερνήσεως, ὅστις εἶναι τό νά προφυλάξῃ τό ἔθνος κατά τάς δεινάς ταύτας ὥρας ἀπό τούς κινδύνους, τῆς ἀναρχίας καί τῶν διχονοιῶν.Ὅλοι οἱ ἀληθῶς φιλοπάτριδες χρεωστοῦν νά προσφέρωσι τήν εἰλικρινῆ σύμπραξίν των.Ὁλοι ἄς συγκεντρωθῶμεν κύκλω τῆς Κυβερνήσεώς μας, καί διά τῆς ἀφοσιώσεώς μας, ἄς δώσωμεν εἰς χεῖράς τῆς τό ἰσχυρόν ὅπλον της ὁμονοίας μας, διά νά μᾶς περάση ἀβλαβείς ἀπό τάς παρούσας δεινάς περιστάσεις.

Λόγος Επιτάφιος

ΛΟΓΟΣ ΕΠΙΤΑΦΙΟΣ

ΕΙΣ ΤΟΝ

ΚΥΒΕΡΝΗΤΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

ΙΩΑΝΝΗ ΑΝΤΩΝΙΟΥ

ΚΟΜΗΤΑΝ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΝ

ΣΥΝΤΕΘΕΙΣ ΥΠΟ ΤΟΥ ΕΞΟΧΩΤΑΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΣΤΟΥΡΤΖΑ

ΚΑΙ ΕΚΦΩΝΗΘΕΙΣ ΕΝ ΤΗ ΠΡΩΤΕΥΟΥΣΗ ΤΗΣ ΟΔΗΣΣΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗ 18 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 1831

 

Ως ἀνεξερεύνητα τά κρίματά Σου,Κύριε Παντοκράτορ! Ἐπότισας ἡμᾶς πάλιν οἶνον κατανύξεως. Ἀπέστρεψας τό πρόσωπον Σου ἀπό τοῦ λαοῦ Σου. Ἐσαλεύθη καί ἔντρομος ἐγεννήθη ἡ γῆ τῶν προγόνων μας· διότι παρέδωκας ἡμᾶς εἰς ἀδόκιμον νοῦν, καί ἐτελειώθη, κατά παραχώρησιν Σου, ἡ πατροκτονία! Χείρες ἀνόσιοι, θηρία ἀνθρωπόμορφα, ἄνδρες αἱμάτων ἐπεβουλεύθησαν τήν πλέον πολύτιμον ζωήν, καί τήν ὕπαρξιν ἔθνους ὁλοκλήρου μετά τοῦ ἐκλεκτοῦ Σου συνέκλεισαν εἰς ἕνα τάφον. Τῷ ὄντι, τά κρίματά Σου, Κύριε, ἄβυσσος πολλή, καί εἰς τό μυστήριον τῆς ἀνοχῆς καί προνοίας Σου οὐδείς δύναται παρακύψαι.

Πενθοῦντες, ἰδού παριστάμεθα ἔμπροσθεν τοῦ θρόνου τῆς μεγαλωσύνης ἐν ὑψηλοῖς, καί, βαρέως στενάζοντες, ἐκφωνοῦμεν· Κύριε, ἕως πότε; Εὐχάς καί δάκρυα καί δέησιν προσφέρομέν Σοι ἐκτενῆ ὑπέρ ἀναπαύσεως,ἐν ταῖς ἁγίαις Σου μοναῖς, τοῦ δούλου Σου Ἰωάννου Ἀντωνίου τοῦ Καποδίστρια, ὅστις, ἐναθλήσας μέχρι αἵματος, ἡρπάσθη ἀφ’ἡμῶν, ἐν τῷ μέσῳ τῶν ἀγώνων καί τῆς δόξης του.

Ἀλλά τί ἐγκαυχᾶται ἐν κακία ὁ ἀσεβής, καί μῖσος χορτάσας τό βδελυρόν, νομίζει, ὅτι ἐνέπαιξε Σέ τόν Παντοδύναμον Θεόν, ὅτι ἐξύβρισε τήν Ἑλλάδα καί ὅλην τήν ἀνθρωπότητα! Μήπως φαντάζεται ἡ κακία, ὅτι αὐθαιρέτως συνέτριψε τό σκεῦος τῆς ἐκλογῆς Σου; Μήπως ὁ ᾀείμνηστος Ἀνήρ καί μέγας πολίτης, τόν ὁποῖον τήν σήμερον κλαίοντες μνημονεύομεν, δέν ἐδύνατο νά ἀποφύγη τήν δολοφονίαν, νά πατήση ἐπί ὄφιν καί σκορπίον, ἐνῷ Σέ εἴχεν ὑπερασπιστήν τῆς ζωῆς του; ἐδύνατο βέβαια. Ἀλλ’ ἡ ἀγάπη, ἡ ἰσχυρά ὡς ὁ θάνατος, ἡ ἀγάπη,ἡ μή ζητοῦσα τά ἑαυτῆς,ἡ ἀγάπη, ἡ ἔξω βάλλουσα τόν φόβον, κατά τόν λόγον Σου, ἡ ἀγάπη πρός τὀν Θεόν καί τούς ἀδελφούς του Ἕλληνας τόν ἔσυρεν εἰς τὀν θάνατον, ὡς προαιρετικῆς θυσίας ὁλοκάρπωμα, καί ἡ μακαρία Του ψυχή ἥρπασε τῆς ἀφθαρσίας τόν στέφανον.

«Μείζονα ταύτης ἀγάπην οὐδείς ἕχει, ἱνα τις τήν ψυχήν αὑτοῦ θῇ ὑπέρ τῶν φίλων αὑτοῦ».

Τεθλιμμένοι χριστιανοί, οἱ τιμῶντες τήν μνήμην τοῦ Κυβερνήτου τῆς Ἑλλάδος ,ζητήσατε παραμυθίαν τῆς λύπης σας εἰς αὑτό τό θεῖον ρητόν τῆς πανσόφου καί οὐρανίου ἀγάπης. Κατατρυφήσατε τοῦ Κυρίου, καί δώσει τά αἰτήματα τῶν καρδιῶν σας. Ὑψώσατε τόν νοῦν εἰς τήν θεωρίαν τῶν ἄνω πραγμάτων· τότε μόνον θέλετε ἐκτιμήσει πρεπόντως τό ἐπίγειον στάδιον τοῦ Καποδίστρια, καί δοξάσει ἐν ἐκστάσει ψυχῆς τόν ἀγωνοθέτην τῆς σωτηρίας Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, τόν δόντα χάριν ὁλοτελοῦς ἀπαρνήσεως καί τελείας ἀγάπης εἰς ὀλίγους τινάς ἐκλεκτούς ἀνθρώπους.

Ὁ Θεός ἀγάπη ἐστί, εἶπεν ὁ ἐπιστήθιος μαθητής τῆς ἀγάπης· ὅθεν πᾶς πιστός,φέρων τήν εἰκόνα καί ὁμοίωσιν τοῦ Δημιουργοῦ του, πᾶς μιμητής τοῦ Χριστοῦ, ὡς δι’ αὑτοῦ λαμβάνων τό χάρισμα τῆς ἀναπλάσεως, πρέπει νά φθάση εἰς βαθμόν, ὥστε νά κατασταθῆ ὅλος ἀγάπη.Ὅλοι οἱ κατἀ καιρούς ἀληθείς εὐεργέται τῆς ἀνθρωπότητος, ἐμψυχωθέντες ὑπό τῆς αγάπης,κατώρθωσαν τά ἀκατόρθωτα, καί, κατ’ἀναλογίαν τῆς ἐνδομυχούσης ἐν αὐτοῖς ἀγάπης, ἐνεδύθησαν δύναμιν ἐξ ὕψους. Αὕτή ἡ ζωογόνος πνοή τοῦ Θεοῦ φωτίζει τόν νοῦν, θερμαίνει τήν καρδίαν,ἁπαλύνει τά πάθη, ἐμποιεῖ πειθώ εἰς τούς λόγους, ρυθμίζει τά ἔργα τῶν πιστῶν, καί τούς διαθέτει εἰς τό νά ἀπαρνηθῶσι πᾶν ἴδιον συμφέρον, πᾶσαν ιδίαν ἀπόλαυσιν, καί αὐτήν τήν πρόσκαιρον ζωήν των.Τοιοῦτος ἐκ νεαρᾶς του ἡλικίας καί μέχρι θανάτου ἐφάνη ὁ Ἰωάννης Καποδίστριας.

Εὐγενής βλαστός εὐγενοῦς οίκογενείας τῆς Κερκύρας, δευτερότοκος υἱός συνετοῦ πατρός καί μητρός εὐσεβεστάτης, ἄρχισε τήν ἐπί γῆς παροικίαν του εἰς τό 1776 ἔτος. Διέτρεξε τό στάδιον τῆς σπουδῆς εἰς τήν Ἰταλίαν, καί, ἐκτός τῶν φιλολογικῶν και φιλοσοφικῶν μαθημάτων, ἐπεμελήθη τήν φιλάνθρωπον και περιληπτικήν ἐπιστήμην τῆς Ἰατρικῆς. Μόλις ἔφθασεν εἰς ἐκείνην τήν ἀκμήν τῆς νεότητος, καθ’ἥν οἱ ὁμήλικες του δυσκολεύονται νά διοικήσωσιν ἑαυτούς· ὅτε ἡ φωνή τῆς πατρίδος τόν ἐκάλεσεν εἰς τά ἴδια, καἰ ἐνεπιστεύθη εἰς αὐτόν τό πηδάλιον τῆς ἀρτιγεννήτου Ἑπτανήσου Πολιτείας. Ἔκτοτε καί ἕως εἰς τό 1807 ἔτος δέν ἔπαυσε νυχθημερώς ἀγωνιζόμενος ὑπέρ τοῦ κοινοῦ, συμβιβάζων πολλάκις τά ἀσυμβίβαστα, οἰκονομῶν τά σφοδρά πάθη τῶν ὁμογενῶν του, ἀναπληρῶν τήν πολιάν διά τῆς φρονήσεως, καί ὡς ἐπί τό πλεῖστον, ὡς ἄλλος Ἰωάννης, κηρύσσων ἐν τῆ ἠθικῆ ἐρήμω. Κατελύθη τό πολίτευμα, παρεδόθη εἰς τόν τότε κοσμοκράτορα· καί ὁ Καποδίστριας σταθερῶς ἀποποιησάμενος τά προβλήματα τοῦ Ναπολέντος, διά νά ἔμβη εἰς τήν δούλευσίν του, ἐπρόκρινε τήν ὁμόθρησκον βασιλείαν, εἰς τήν ὁποίαν ἔκπαλαι ἀτενίζοντες οἱ πρόγονοι ἡμῶν, εὗρον τῆς Ὀρθοδοξίας τό ἀκτινοβόλον ἄσυλον. Ἦλθεν εἰς Βασιλεύουσαν ὁ ᾀείμνηστος τῷ 1809 ἔτει. Δύο χρόνους εἰργάσθη ἐν γωνία καί παραβύστω, προετοιμαζόμενος μέ γενναίαν ὑπομονήν εἰς τό μετά ταῦτα στάδιόν του. Ἐστάλη εἰς Βιένναν,καί ἐκεῖθεν διωρίσθη εἰς τόν τοῦ Δουνάβεως Ρωσσικόν στρατόν, διευθυντής ὅλων τῶν διπλωματικῶν σχέσεων. Ὅλοι, οἱ αὐτόπται γενόμενοι τῶν ἐξαισίων συμβάντων ἐκείνης τῆς φοβερᾶς ἐποχῆς, ἐθαύμασαν τούς μόχθους, ἐτίμησαν τούς ἄθλους, ἐπαίνεσαν τήν βαθύνοιαν, ἐσεβάσθησαν τήν διαγωγήν, καί ᾀείποτε θέλουν ἐνθυμεῖσθαι τήν ἀγάπην τοῦ Καποδίστρια. Δέν τήν ἔσβεσαν, ἀλλ΄οὔτε τήν ἐψύχραναν ποτέ ἡ ἀχαριστία, ὁ φθόνος, αἰ μικροπρέπειαι τῶν ἀνθρώπων. Ἕλληνες χριστιανοί, οὗτος ὁ Ἕλλην παρευρέθη εἰς ὅλας τάς μάχας, μετεῖχεν ὅλων τῶν διαπραγματεύσεων, ὑπέφερεν ὅλους τούς κινδύνους, ὅλας τάς κακοπαθείας, μέχρι τῆς ἐνδόξου ἁλώσεως τοῦ Παρισίου. Ἐπέμφη ὑπό τοῦ Αὐτοκράτορος Ἀλεξάνδρου εἰς τήν Ἑλβετίαν, ἐπεχειρίσθη, καί ἐτελείωσε τό δεινόν ἔργον τῆς εἰρηνοποιήσεώς της.Ἐκεί ὅλαι αἱ εὐγενεῖς καρδίαι ἀντηχοῦν τό ὄνομα τοῦ μεγαλοφυοῦς Ἕλληνος. Τούς ἠγάπησεν ἐμπράκτως ὁ ᾀείμνηστος· ὅθεν συμπολίτην, ἀδελφόν καί εὐεργέτην τόν ἐκήρυξεν ἡ εὐγνώμων Ἑλβετία. Ἀλλά συγχρόνως ὁ ᾀοίδιμος τῆς Εὐρώπης ἐλευθερωτής, Ἀλέξανδρος ὁ Πρῶτος, τόν οἰκειοποιήθη ὡς Γραμματέα τῶν ἀπορρήτων τῆς ἀχανοῦς ἐπικρατείας του.Πληρεξούσιος τοῦ γενναιοτάτου τῶν μοναρχῶν, ὁ Καποδίστριας εἰργάσθη, καί ὑπέγραψε τάς συνθήκας τῆς Βιέννης, τοὺ Παρισίου, τοῦ Ἄαχεν, καί ἐμφρόνως κατώρθωσεν ἀναριθμήτους διαλλακτικούς συμβιβασμούς, εἰς τόν παλιόν καί εἰς τόν νέον Κόσμον. Ἐν ὧ ὅμως ἔλαμπεν, ὡς ἀστήρ, είς τόν κολοφῶνα τῶν ἀνθρωπίνων μεγαλείων καί τῆς δόξης, ἡ καρδία τοῦ δικαίου ἐμνημόνευεν ἀδιακόπως τήν πατρίδα του. Δυστυχούντων τῶν ὀμογενῶν, δέν ἔστεργεν εὐτυχίαν διά τόν ἑαυτόν του. Πτωχευόντων αὐτῶν, κατεφρόνει τόν πλοῦτον, ἤ τόν ἐσκόρπιζεν εἰς τούς χρείαν ἔχοντας. Ἔβλεπε τά ἀγαθά τῆς εὐνομίας,τῆς εὐμαθίας, καί ἐζήλου ζῆλον τῷ ὅντι θεῖον, ὥς νά μεθέξωσι καί οἱ Ἕλληνες τῶν αὐτῶν πολυτίμων ἀγαθῶν.

 

Μετά παρέλευσιν τεσσάρων χρόνων, καθ’οὕς ἐσπένδετο ὁ Μακαρίτης καθημερινῶς ὑπέρ τῆς πατρίδος, εὐκαίρως, ἀκαίρως, κατά τόν Ἀπόστολον Παῦλον, ὁμιλῶν, γράφων, προτρέπων, δαπανῶν δι’αὐτήν -ἀνέτειλεν ἡ ἡμέρα τῆς ἐκλογῆς του. Ψηφίζεται ἑπταετής Κυβερνήτης πλοίου, καταβυθιζόμενου ἤδη ὑπό ἀγρἰων κυμάτων.Τόν προσκαλεῖ πανδήμως Ἐθνική Συνέλευσις - ἀλλά ποῦ; εἰς ἐρείπια αἱματοσταγῆ, εἰς ἔδαφος γέμον Ἀφρικανῶν καί Μουσουλμανικής ὕβρεως. Προσκαλεῖται εἰς ἐρείπια, καί ὁ ἐκλεκτός τοῦ γένους δέν ἔχει ποῦ νά κλίνη τήν κεφαλήν. Οἱ χρηματικοί πόροι ἐξηντλήθησαν· τῆς ἀναρχίας ὁ πυρσός μόνος καταυγάζει τοῦτο τό θέατρον τῶν θορύβων καί τῆς ἀπογνώσεως. Προσκαλεῖται εἰς ταλαιπωρίαν καί θάνατον ὁ ἄμεμπτος Ἀνήρ, καί δέχεται ἡ ἀγάπη τό ποτήριον. Τρέχει εἰς τά ἀνάκτορα τῆς Εὐρώπης, κινεῖ εἰς οἶκτον τούς δυνατούς τῆς γῆς, συνάζει ἐκ τῶν ἀνελπίστων πόρους,σπεύδει πρός τούς ἀδελφούς, καί ἀφοσιοῖ εἰς αὐτούς τό ὑπόλοιπον τῆς καταστάσεως, τῆς ίσχύος, καί τῆς ζωῆς του.

Ἄς παραβάλη πᾶς φιλαλήθης τήν Ἑλλάδα, ἐφ’ἧς ἐπάτησεν ὁ ᾀεἰμνηστος ἐν ἀρχαῖς τοῦ 1828, μέ τήν γῆν, ἡ ὁποία ἀπερρόφησε τό αἷμά του τῇ 27 Σεπτεμβρίου 1831. Ἄς ἐμβλέψη εἰς τά ἔργα του, καί εἰς τά βδελύγματα τῶν ἐχθρῶν του : ἔπειτα κρινέτω. Χριστιανοί, ἄν ἴσως ἄγγελος ἐξ Οὐρανοῦ ἤθελε προφητεύσει τῷ ᾀειμνήστῳ, δοκιμάζων αὐτόν καί λέγων: μή πατήσης εἰς αὐτήν τήν γῆν :ἀποβήσεται γάρ Σοι εἰς μαρτύριον· στοχάζεσθε ἆράγε, ὅτι ἤθελε σταματήσει καί ἀποποιηθῆ τόν σημαινόμενον θάνατον; Ὅποιος τό φρονεῖ, δέν γνωρίζει τήν χριστιανικήν ἀγάπην εἰς τήν τελειότητά της.

«Μείζονα ταύτης ἀγάπην οὐδείς ἔχει, ἵνα τις τήν ψυχήν αὑτοῦ θῇ ὑπέρ τῶν φίλων αὑτοῦ».

Τήν εἶχες, μακαρία ψυχή! Τήν ἔλαβες ἄνωθεν παρά τοῦ Ζωοδότου, ὅστις ἡξίωσε Σε νά περιθάλπης τούς ὀρφανούς, νά φωτίζης τήν νεολαίαν, νά ἐνιδρύσῃς ναούς καί δικαστήρια, νά ἡμερόνῃς βάρβαρα ἤθη, νά πρεσβεύης ἀκαμάτως ὑπέρ Ἑλλάδος εἰς ὅλην τήν Εὐρώπην, καί τόν ἁπλοῦν αὑτῆς λαόν νά ἀπαλλάξης τῆς τῶν Ὀλίγων καταδυναστείας, οἱ ὁποῖοι δι’αὐτό τοῦτο θανασίμως Σέ ἐμίσησαν, καί τοι πολλάκις συγχωρηθέντες. Ἀναπαύου λοιπόν εἰς τάς αἰωνίους μονάς μετά πάντων τῶν ἀπ’ αιῶνος μαρτύρων τῆς ἀληθείας. Τήν πληγήν, τήν ὁποίαν Σοί ἐπέφερεν ἡ πατροκτόνος χείρ, μή, μή γυμνώσῃς ἔμπροσθεν τοῦ φοβεροῦ βήματος τοῦ ἀδεκάστου Κριτοῦ τῶν ἐθνῶν· ἀλλά μᾶλλον, ποτιζόμενος τόν χείμαρρον τῆς οὐρανίου τρυφῆς ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ, ἐκλιπάρει τήν ἄπειρον αὐτοῦ εὐσπλαγχνίαν καί ἀγαθότητα· ὅπως νεύσῃ εἰς τάς καρδίας τῶν ζώντων Ἑλλήνων· ὅπως ἀποσβέσῃ τά μιαρά πάθη, καί ἐνθρονίσῃ ἐν τῷ μέσῳ τῶν ἀπογόνων αὐτῶν τήν ἀγάπην καί τήν ὁμόνοιαν. Καί, καθώς ᾀείποτε τῶν δικαίων τό αἷμα ἐστάθη σπόρος τῆς ἀρετῆς, καί τῶν ὑπέρ ἄνθρωπον κατορθωμάτων τό Θεῖον ἐλατήριον· παρομοίως καί τήν σήμερον, Θεάνθρωπε, Σύ ἡ ἀνάστασις καί ἡ ζωή τοῦ πιστοῦ Σου μιμητοῦ καί θεράποντος Ἰωάννου, πρόσδεξαι, εὐλόγησον, καί πλήθυνον τούς ὀψίμους καρπούς τῆς πολυμόχθου ζωῆς καί τοῦ πικροῦ τοῦ θανάτου. Μή ματαιώσῃς τόν διακαῆ πόθον τοῦ ἐκλεκτοῦ Σου, τήν ἀνέγερσιν τῆς πενθούσης Ἑλλάδος, δι’ἥν ἔπνεε ζῶν, καί ὑπέρ τῆς ὁποίας ἐξέπνευσεν, ἀγωνιζόμενος. Μή ὀργισθῇς ἡμῖν σφόδρα, ἀλλ’ ἐπίστρεψον τήν αἰχμαλωσίαν τῶν ψυχῶν ἡμῶν· διάλυσον τό σκότος, καταίσχυνον τήν ἀπάτην τῶν ἀθέσμων. Θραῦσον ἐπαιρομένην τήν ἀσέβειαν. Κύριε, Κύριε, Ἐπίφανον τό πρόσωπόν Σου ἐφ’ἡμᾶς, καί ἐπί τήν πόλιν ταύτην,καί ἐπί τό πλήρωμα ὅλης τῆς στρατευομένης Ἐκκλησίας Σου, καί σωθησόμεθα διά τῆς ἀγάπης. Ἀμήν.

 

Λόγος του κ. Μαρκοπολίτου

ΛΟΓΟΣ

Του Κ.Μιχαήλ Μαρκοπολίτου Πληρεξουσίου Νάξου

Εκφωνηθείς εἰς τήν προκαταρκτικήν συνεδρίασιν, ὅτε ἔγεινεν ἡ τελετή τοῦ ὅρκου.

Ματαιότης ματαιοτήτων τά πάντα ματαιότης! Σολομῶν ὁ Προφητάναξ.

Αὐτός ὁ πολύς καί μέγας καί θαυμάσιος Σολομῶν,αὐτός ὅστις ὑπερέβη ὅλους τούς συγχρόνους του, προγενέστερους καί μεταγενέστερους κατά τε τήν σοφίαν,σύνεσιν,δικαιοσύνην, δόξαν,πλοῦτον καί πᾶσαν τήν ἐπίγειον εὐδαιμονίαν,αὐτός ὅστις ἦτον ἐνταυτῲ βασιλεύς καί προφήτης, ὅστις ὠκοδόμησε τόν περιβόητον σολομώντειον ναόν, αὐτός ὅστις ἐξέτεινε τά ὅρια τοῦ πατρῷου αὑτοῦ Δαβιτικοῦ βασιλείου ἀπό τά παράλια τῆς Φοινίκης μέχρι τοῦ Ἐφράτου Ποταμοῦ, αὐτός ὅστις ἐπί τῶν εὐτυχῶν ἡμερῶν του διά τῆς μεγάλης αὑτοῦ σοφίας, συνέσεως καί δικαιοσύνης, κατώρθωσε νά βασιλεύη ἤ ειρήνη εἰς τάς ὁδούς καί τρίβους τῆς Ἱερουσαλήμ καί πάσης παλαιστήνης,ὡσεί λίθοι, κατά τήν Θείαν γραφήν,αὐτός ὅστις εἰσήγαγεν, ἑρύθμισε καί ἑκανόνισε τήν βασιλικήν τάξιν καί παράταξιν εἰς τάς Βασιλείους αὑλάς,αὑτός ὅστις διά τῶν βασιλοπρεπῶν αὑτοῦ πλεονεκτημάτων ἐκίνησεν εἰς θαυμασμόν πάντας τούς ἐνοικοῦντας τήν γῆν, καί θαυμάζεται ἄχρι τῆς σήμερον παρά πάντων τῶν Ἀσιατικῶν Ἐθνῶν,ὅστις διά τῆς μεγάλης φήμης τοῦ ἐνδόξου αὑτοῦ ὀνόματος, διασπαρείσης εἰς τά πέρατα τῆς γῆς ἀπέσπασε τήν ψυχήν καί καρδίαν τῆς Σαββᾶ βασιλίσσης τῶν Αἰθιόπων, καί διατρέξασα αὕτη τοσούτον διεξοδικόν καί πολύμοχθον δρόμον, ἦλθεν εἰς Ἱερουσαλήμ, ἵνα ὄψεται ὀφθαλμοφανῶς τήν δόξαν αὐτοῦ καί σοφίαν, ἅς εἶδε καί ἐθαύμασεν, αὐτός,ὅστις τέλος πάντων καί ἐν εὐαγγελίοις θαυμάζεται διά πᾶσαν αὑτοῦ τήν δόξαν παρά τοῦ θεανθρώπου Ἰησοῦ, ὅτε εἶπε πρός τούς μαθητάς του «καταμάθετε τά κρίνα τοῦ ἀγροῦ πῶς αὐξάνει, οὐ κοπιᾶ ούδέ νήθει, ἐγώ δέ λέγω ἡμῖν, ὅτι οὐδέ Σολομῶν ἐν πάση τῆ δόξη αὑτοῦ περιεβάλλετο ὡς ἕν τούτων.»

Ἐν μιᾶ τῶν ἡμερῶν καθεζόμενος οὖτος ἑπί θρόνου ὑψηλοῦ καί ἐπηρμένου, περικλυκωμένος ἀπό ὅλην τήν βασίλειον αὑτοῦ δόξαν,ἀπό ὅλους τούς Μεγιστάνας Αὐλικούς καί ἀξιωματικούς του, καί εὔθυμος κατά πάντα διά τήν ἐπίγειον αὐτήν εὐδαιμονίαν του, ἐπιβλέψας μ’ ὅλα ταῦτα περί την γῆν, κατεῖδε καί κατενόησεν, ὄχι μἐ ὄμμα βασιλικόν, ἀλλά μέ φιλοσοφικόν, τό ἐπίκαιρον και φθαρτόν τοῦ παρόντος βίου, καί το πρόσκαιρον καί μάταιον τοῦδε τοῦ κόσμου, καί ἐλθών εἰς συναίσθησιν, καί δακρυρροήσας, ἐξεφώνησε μετά στεναγμῶν αὐτήν την ἀναντιρρητον ἀλήθειαν «Ματαιότης ματαιοτήτων τά πάντα ματαιότης». Ἀλήθεια τρανῶς ὁμολογουμένη παρά τῆς φύσεως εἰς ὅλους τούς αἰῶνας.

 

Διά τοῦτο ἐν γένει ὅλοι οἱ ἐνάρετοι ἄνδρες ὅσοι εὐηργέτησαν τήν ἀνθρωπότητα διά ἐνδόξων ἀγαθοεργημάτων, καί ἔσωσαν ἔθνη καί λαούς εἰς δεινάς περιστάσεις, ἀπεθανατίσθησαν, καί ἄφησαν δόξαν αἰώνιον καί εὔκλειαν. Εἷς ἐξ αὐτῶν τῶν ἐναρέτων καί μεγάλων ἀνδρῶν, τῶν εὐεργετῶν τῆς ἀνθρωπότητος,τῶν ἐθνοσωστῶν καί λαοσωστῶν ὑπήρξεν ὁ τετραυματισμένος καί καταιματωμένος ὑπό τῆς ἀχαρίστου ἀνθρωπότητος Κόμης Ι.Α. ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ, ὁ κατά πάντα ἐφάμιλλος καί ισοστάσιος μέ ὅλους τούς Ἥρωας τῆς ἀρχαιότητος, τούς Σόλωνας, Λυκούργους, Μιλτιάδας, Λεωνίδας, Θεμιστοκλεῖς, Ἀριστείδας, Περικλεῖς, Κίμωνας, Τιμολέοντας καί Ἐπαμεινώνδας, ὁ εὐεργέτης καί σωτήρ τῆς Ἑλλάδος, ὁ ἄλλος Μωϋσῆς τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ, κατά τάς μεγαλουργίαν θεόπεμπτος καί οὐρανόμεμπτος, ὁ ἄλλος Σολομῶν κατά τήν σοφίαν, σύνεσιν καί δικαιοσύνην. Ἀλλά ποία γλῶσσα Δημοσθενική καί ὁμηρικός κάλαμος δύναται νά ἐξυφάνη καί νά πλέξη στεφάνους ἐγκωμίων εἰς τοιαύτην ὑπερέξοχον καί ἱεράν κεφαλήν, τήν ὁποίαν κατεκόσμησαν ἐπαξίως μέ ὅλα τά σύμβολα καί παράσημα τῆς τιμῆς καί δόξης οἱ Σεβαστοί Αὐτοκράτορες Μονάρχαι καί Ἡγεμόνες τῆς σοφῆς Εὐρώπης, κατ’ ἐξαίρετον δέ λόγον οἱ μεγαλειότατοι καί Σεβαστοί Αὐτοκράτορες τοῦ ἀηττήτου Ρωσσικοῦ Κράτους, διά τάς μεγάλας καί πιστάς ἐκδουλεύσεις του πρός τήν ἀπέραντον Ρωσσικήν Ἐπικράτειαν. Σιγῇ τιμάσθωσαν τοῦ Ἤρωος τά ὑπερέξοχα προτερήματα, μεγαλουργήματα καί ἀγαθοεργήματα, ὡς Ἡλίου φανώτερα καί τῆς πᾶσι γνωστά· τοῦτο μόνον τολμῶ νά ἐκφωνήσω ἐνώπιον τοῦ ἔθνους μου καί παντός τοῦ φωτισμένου κόσμου, ὅτι μετά τήν πτῶσιν τοῦ Ἀνατολικοῦ Βασιλείου τῆς Κωνσταντινουπόλεως οὐδείς ἄλλος Ἕλλην ἔφθασεν εἰς τοσοῦτον ὕψος τιμῆς καί δόξης, οὐδέ διέλαμψεν, ὡς ὁ ἀθάνατος Κόμης Καποδίστριας, καί εἰς ποίαν μάλιστα ἐποχήν; Εἰς αὐτήν τοῦ δεκάτου ἐννάτου φωτισμένου αἰῶνος, καθ’ἥν, διαδοθέντων τῶν φώτων τῆς σοφίας ἐπί τῶν δύο ἡμισφαιρίων, καί καλλιεργηθέντων ἐπί τό τελειότερον τῶν τεχνῶν καί ἐπιστημῶν, ἀνεδείχθησαν οἱ μεγάλοι πολιτικοί νόες· ἀλλ’ ὡς φαίνεται αἰῶνας ὁλοκλήρους χρειάζεται ἡ φύσις διά νά ἀναδείξῃ ἕνα μέγαν ἄνθρωπον, καί τοιοῦτος ὑπῆρξεν ὁ Καποδίστριας. Οἱ διπλωματικοί περιεπλανῶντο πρό αὐτοῦ ἐντός λαβυρίνθου, καί ἦν ἀδύνατον νά ἐξέλθουν ἐκεῖθεν. Φθάνει οὗτος ὁ μέγας ἄνθρωπος, αἴρει τήν στέγην τοῦ λαβυρίνθου, δίδει τήν δίοδον εἰς τάς ἡλιακάς ἀκτῖνας καί κατέστησεν αὐτούς Λιγγεῖς. Θάνατος ὅμως ὑπῆρξεν ἡ ἀμοιβή εἰς αὐτόν ὑπό τῆς ἀχαρίστου ἀνθρωπότητος. Τό μόνον ἔγκλημα αὐτοῦ ὑπῆρξε τό μέγα πνεῦμα καί τά ἔνδοξα κατορθώματα, ὥστε εἰς τό ἑξῆς εἶναι ἀπορούμενον, ἄν ἡ Ἑλλάς πρέπῃ νά ἐναβρύνεται, ὅτι ἐγέννησε τοιοῦτον ἄνδρα, ἤ νά ταπεινοῦται, διότι τόν ἐθανάτωσε.

Πλήν τί λέγω! μή γένοιτο! Δέν τόν ἐθανάτωσεν ἡ μήτηρ αὐτοῦ Ἑλλάς, ἀλλά λύκοι αἱμοβόροι καί σαρκοφάγοι, κύνες λυσσῶντες καί ἐθνοφάγοι, οἵτινες ἔζων πρό τῆς ἐλεύσεως αὐτοῦ τοῦ φιλοστόργου ἡμῶν πατρός καί καλοῦ ποιμένος, οὐχί μέ τό γάλα τῶν λογικῶν προβάτων, ἀλλά μέ τό αἷμα καί τάς σάρκας αὐτῶν, εἶπον ἐν ἑαυτοῖς «πατάξωμεν τόν ποιμένα καί διασκορπισθήσονται τά πρόβατα» ὡς πάλαι ποτέ εἶπον οἱ μιαιφόνοι ἀρχιερεῖς καί πρεσβύτεροι τοῦ ἀγνώμονος Ἰουδαϊκοῦ λαοῦ, κατά τοῦ ἀληθοῦς ποιμένος θεανθρώπου Ἰησοῦ. Ἡπατήθητε ὅμως οἱ ἀντάρται καί πατροκτόνοι, οἱ ἄνδρες τῶν αἱμάτων.

Ὁ Κόμης Καποδίστριας ὁ Κυβερνήτης, εὐεργέτης καί σωτήρ τῆς Ἑλλάδος δέν ἀπέθανεν, ἀλλά ζῇ, εἶναι ἀθάνατος, καί θέλει ἐπιζήσει εἰς αἰῶνας αἰώνων, χαίρεται δέ δόξαν ἀμάραντον καί ἐπί γῆς καί ἐν οὐρανοῖς, καί παρίσταται λαμπροφορῶν καί ἐξαστράπτων ἐνώπιον τοῦ θρόνου τῆς τρισηλίου θεότητος, καθότι ἐστάθη τό ἀρχέτυπον πασῶν ἀρετῶν ἠθικῶν καί πολιτικῶν, ἀκριβῆς φύλαξ τῶν θείων ἐντολῶν, καί τῆς κατακοσμούσης τούς Ἡγεμόνας καί Ἀρχηγούς τῶν ἐθνῶν δικαιοσύνης καί ἐπιεικείας. Οὐαί καί ἀλλοίμονον εἰς ὅλους ἐσᾶς τούς βιοθανεῖς καί τρισαθλίους φονεῖς καί συνωμότας κατά τοῦ αἵματος τοῦ δικαίου τούτου, διότι θέλετε ἐπισπάσει εἰς τόν ἑαυτόν σας καί τάς οἰκογενείας σας τήν ὀργήν τοῦ ὑψίστου, τήν ἀγανάκτησιν τῶν τριῶν Συμμάχων Δυνάμεων καί ὅλων τῶν Ἡγεμόνων τοῦ φωτισμένου κόσμου, ὡς δολοφονήσαντες ἀρχηγόν καί σωτῆρα ἔθνους, τήν δίκην τῶν νόμων, τήν κατάραν, τό μῖσος, καί τήν καταφρόνησιν ὁλοκλήρου τοῦ Ἑλληνικοῦ ἔθνους, καί τῶν ἐπερχομένων γενεῶν.

 

Σύ δέ πατρίς Ἑλλάς, μετά τῶν γνησίων τέκνων σου εὐγνωμονοῦσα πρός τόν σωτῆρα σου πρέπει νά ἀναγείρης μνημεῖα ἀθανάτου δόξης, καί στήσης ἀνδριάντας σύμβολα τῶν πρός σέ ἀγαθοεργημάτων του καἰ τεκμήριον τῆς πρός αὐτόν χρεωστουμένης εύγνωμοσύνης τῶν τέκνων σου, καί ἵνα ἐξαλείψης την ὁποίαν σοῦ προσῆψαν αἰσχύνην οἱ υἱοί τῆς ἀπειθείας καί ἀπωλείας, οἱ ἀνάξιοι τοῦ Ἑλληνικοῦ ὀνόματος. Καί τό Ἑλληνικόν Ἕθνος γνωρίζον την ὀρφάνευσίν του καί την ἐξ αὐτῆς ἀξιοθρήνητον κατάστασίν του, δια την ἰδίαν αὑτοῦ ἀσφάλειαν καί συντήρησιν χρεωστεῖ να σώζη τό προσῆκον σέβας, εὐπειθείαν, ὑποταγήν καί ὅλην αὑτοῦ την ἀφοσίωσιν πρός την καθεστῶσαν Κυβέρνησιν καί εὐγνωμονοῦν να δέεται ἐκτενῶς πρός τόν Ὕψιστον ὑπέρ τῆς άκλονήτου διαμονῆς καί ένισχύσεως τῶν τριῶν μεγάλων Συμμάχων καί προστάτιδων τῆς Ἑλλάδος Σεβαστῶν Δυνάμεων ὅπως δια τῆς κραταιᾶς αὐτῶν προστασίας ἀπολαύση την τελείαν αὑτοῦ εὐτυχῆ ἀποκατάστασιν. Αι δέ ἐνεστῶσαι καί ἐπερχόμεναι γενεαί εὐγνωμονοῦσαι, ὀφείλουσι να εὐφημῶσι και μακαρίζωσιν εἰς αἰῶνας ἀτελευτήτους τό ἔνδοξον καί ἀθάνατον ὄνομα τοῦ μεγαλοφυοῦς, μεγαλόνοος καί μεγαλοπράγμανος, εὐεργέτου καί σωτῆρος τῶν Ἑλλήνων Κόμητος Ι.Α. Καποδίστρια.

Αἰωνία σου ἡ μνἠμη καί ἀθάνατον τό ὄνομα, ἀείμνηστε καί ἀοίδιμε Κυβερνῆτα, εὐεργέτα καί σῶτερ τῆς Ἑλλάδας.

Η Δολοφονία

Hμέρα ἀποφράδα γιά τόν τόπο καί τήν Πατρίδα ἡ 27^η Σεπτεμβρίου 1831. Ὁ πρῶτος Κυβερνήτης τῆς ἐλεύθερης καί ἀνεξάρτητης Ἑλλάδας πέφτει δολοφονημένος ἀπό χέρια συμπατριωτῶν μας στήν εἴσοδο τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Ἁγ. Σπυρίδωνα στό Ναύπλιο, πηγαίνοντας νά παρακολουθήσει τήν Κυριακάτικη Θεία Λειτουργία.

Ποιός ἦταν ὅμως ὁ Ἰ. Καποδίστριας; Ποιός ἦταν ὁ ἄνθρωπος αὐτός πού συγκέντρωσε ἐπάνω του τήν τόση ὀργή καί θυμό ὥστε νά ἔχει τέτοια κατάληξη; Τί προξένησε τόν θάνατό του;

Μήπως ἀναριχήθηκε στήν διακυβέρνηση τῆς Χώρας γιά νά κερδίσει τιμές καί δόξα; Μήπως θέλησε νά τροφοδοτήσει τήν προσωπική του φιλοδοξία καί στήν προσπάθεια αὐτή πάτησε ἐπί δικαίων καί ἀδίκων;

Μέ παρακάλια καί ἀγωνία οἱ Ἕλληνες ζήτησαν ἀπό τόν Ἰ. Καποδίστρια νά ἀναλάβει τήν κυβέρνηση τῆς Ἑλλάδος. Ἡ Ἑλλάδα βυθιζόταν μέρα τή μέρα καί κινδύνευε νά χάσει ὅλα ὅσα εἶχε ἀποκτήσει μέ τόν ἀγῶνα ἐναντίων τῶν Τούρκων. Οἱ Ἕλληνες μοιρασμένοι σέ φατρίες, ὅλοι ἐναντίον ὅλων εἶχαν ἐπιδοθεῖ σέ ἀνελέητο κυνήγι ἀντιπάλων μέ τελικό σκοπό τήν ἐπικράτησή τους ἔναντι τοῦ ἄλλου.

Ὁ Ἰ. Καποδίστριας ἀφήνει τίς δόξες καί τίς τιμές, ἀπορρίπτει τήν πρόταση τοῦ τσάρου Νικολάου Α’ νά παραμείνει στή θέση του ὡς Ὑπ. Ἐξωτερικῶν τῆς Ρωσσίας, ἀφήνει μία λαμπρή καριέρα τήν ὁποία μέ πολύ κόπο καί μόχθο ἔκτισε, ἀφήνει μία λαμπρή καριέρα στό σημεῖο ὅπου τώρα ἀρχίζει νά διαφαίνεται καί στούς ἴδιους τούς Ρώσσους ἡ ἐπιτυχία στίς ἐπιλογές καί ἡ ἐπιτυχή κρίση του στά ζητήματα τῶν Βαλκανίων. Ὅλη ἡ Εὐρωπαϊκή σκηνή τίθεται στά πόδια του καί πάλι νά τόν περιμένει νά πρωταγωνιστήσει.

Τά ἀφήνει ὅλα γιά νά ἔρθει στήν Ἑλλάδα ἡ ὁποία ὁρίζεται ἀπό τήν Πελοπόννησο καί λίγα νησιά τοῦ Ἀργοσαρωνικοῦ. Σέ μία Ἑλλάδα ὅπου παραπαίει καί κανείς δέν ξέρει ἄν σέ λίγο καιρό θά εἶναι ἀνεξάρτητη ἤ θά καταντήσει ξένη ἀποικία.

Μήπως ὅμως ἡ δίψα του γιά πλούτη καί χρήματα τόν ὁδήγησαν σέ αὐτή του τήν ἐπιλογή; Οὔτε ὅμως καί αὐτό, δεδομένου ὅτι τό Δημόσιο Ταμεῖο δέν εἶχε οὔτε μία δραχμή. Ζητήθηκαν μάλιστα ἀπό τόν ἴδιο νά καταβάλλει τά ἔξοδα συντήρησης τοῦ σπιτιοῦ πού θά ἔμενε στό Ναύπλιο λόγω ἔλλειψης χρημάτων.

Ὁ ἴδιος ξόδεψε τήν μεγάλη περιουσία πού εἶχε ἀλλά καί αὐτή πού ἀπέκτησε, πρός ἀνακούφιση τῶν πεινασμένων καί ἀναξιοπαθούντων Ἑλλήνων. Πούλησε ὅλη του τήν περιουσία ὥστε νά καλύψει ἀνάγκες του νεοσύστατου κράτους.

Τί ἔκανε λοιπόν αὐτός ὁ ἄνθρωπος ὥστε νά τοῦ τό ἀνταποδώσουμε μέ αὐτό τόν τρόπο; «Δός μοι τοῦτον τόν ξένον, τόν ἐκ βρέφους ὡς ξένον ξενωθέντα ἐν κόσμῳ», ἀναφωνοῦμε καί ἐμεῖς γιατί ὅλη του τή ζωή ἔζησε στά ξένα καί διέπρεψε, ἀλλά στήν πατρίδα του σάν ξένος ἀντιμετωπίστηκε. «Δός μοι τοῦτον τόν ξένον, ὅν ὁμόφυλοι, μισοῦντες, θανατοῦσιν ὡς ξένον», τόν ὁποῖο οἱ ὁμοεθνεῖς μας θανάτωσαν. «Δός μοι τοῦτον τόν ξένον, ὅστις οἶδε ξενίζειν τούς πτωχούς καί τούς ξένους». Αὐτόν πού σέ ὅλη του τή ζωή ὑπηρέτησε τούς ξένους καί τούς πτωχούς καί στήν Εὐρώπη, καί στή Ρωσσία καί στήν Ἑλλάδα. «Δός μοι τοῦτον τόν ξένον, ἵνα κρύψω ἐν τάφῳ, ὅς ὡς ξένος οὐκ ἔχει τήν κεφαλήν ποῦ κλίνῃ». «Δός μοι τοῦτον τόν ξένον, ὅν ξενίζομαι βλέπων τοῦ θανάτου τό ξένον». Καί πράγματι ὁ παράδοξός του θάνατος μας δημιουργεῖ ἔκπληξη.

Ὁ ἄνθρωπος πού θυσίασε τήν καριέρα του, τήν προοπτική νά κάνει οἰκογένεια, τόν ἴδιο του τόν ἑαυτό. Ὁ ἄνθρωπος πού ὁραματίστηκε καί ἀγωνίστηκε γιά μιά Ἑλλάδα πραγματικά ἐλεύθερη καί ἀνεξάρτητη. Μία Ἑλλάδα πού δέν θά εἶναι ἀποικία τῶν Μεγ. Δυνάμεων, ἀλλά οἰκονομικά καί ἐδαφικά ἀνεξάρτητη. Μία Ἑλλάδα πρότυπο στό σύγχρονο κόσμο, μέ τό δικαίωμα νά ἀποφασίζει ἡ ἴδια γιά τό μέλλον της καί νά χειρίζεται ἡ ἴδια τίς ἐπιλογές της.

Γι’ αὐτή τήν Ἑλλάδα ἀγωνίστηκε καί ἔδειξε ὅτι μπορεῖ νά τά καταφέρει.

Δυστυχῶς αὐτό τό κατάλαβαν καί οἱ Μεγ. Δυνάμεις, οἱ ὁποῖες ἀπό τή στιγμή πού ἡ Ἑλλάδα ἔγινε ἀνεξάρτητη βάλθηκαν τήν ἴδια στιγμή νά τήν ὑποδουλώσουν.

Αὐτό δέν συγχώρησαν οἱ Μεγ. Δυνάμεις ποτέ στόν Ἰ. Καποδίστρια καί ἔβαλαν σκοπό νά τόν ἐξοντώσουν. Δυστυχῶς τό κατάφεραν καί ἔβαλαν γερά τά θεμέλιά τους στήν ταλαίπωρη αὐτή χώρα.

Ἡ ἱστορία δικαιώνεται ἔστω καί καθυστερημένα. Ἐργάστηκαν τόσα χρόνια μυστικά καί τώρα μέ οἰκονομικό τό πρόσχημα διαφεντεύουν τόν τόπο μας φανερά καί ἀπροκάλυπτα. Ἡ ἀνεξαρτησία τῆς χώρας μας στίς μέρες μας καταλύθηκε.

Αὐτό πού ὁ Ἰ. Καποδίστριας φοβόταν καί ἀντιτάχθηκε, μέ παροιμιώδη τρόπο, νά γίνει, οἱ σύγχρονοι πολιτικοί τό παρέδωσαν ἔτοιμο στό πιάτο τῶν ξένων.

Δέν γνώριζαν τί ἔκαναν; Γνώριζαν καί συμφώνησαν νά πουλήσουν τήν πατρίδα. Ὅ,τι καί ἄν συμβαίνει εἶναι ἀξιοκατάκριτοι στά μάτια τοῦ Θεοῦ καί τῶν ἀνθρώπων.

Αἰωνία ἡ μνήμη τοῦ Ἰ. Καποδίστρια πού ἔζησε γιά νά διδάξει πῶς ὁ πολιτικός ἄνδρας πρέπει νά ζεῖ.

Αἰωνία ἡ μνήμη σου πού πέθανες γιά νά διδάξεις πώς ὁ πολιτικός ἄνδρας πρέπει νά προτιμάει νά πεθάνει καί ὄχι νά πουλάει τήν πατρίδα του.

Αἰωνία ἡ μνήμη σου, πού ὑπῆρξες γιά ὅλους ἐμᾶς τούς Ἕλληνες γιά νά θυμόμαστε πώς ὁ Θεός ἀγαπάει τήν Ἑλλάδα.

Καρζῆς Νικόλαος

Πηγή: Εφημερίδα "ΚΟΙΝΩΝΙΑ" τεύχος Σεπτεμβρίου 2010