Ἀπὸ ἡμέρες τώρα ἐγίνοντο ἑτοιμασίες στὸ σχολεῖο, γιὰ τὴν ἑορτὴ τῶν ἐξετάσεων. Ἡ μεγάλη αὐλὴ τοῦ σχολείου εἶναι ὁλοκάθαρη καὶ σημαιοστολισμένη. Ἔχει στηθῆ ἐκεῖ μιὰ πρόχειρη σκηνὴ καὶ μπροστά της εἶναι τὰ καθίσματα.
Στὰ πρῶτα καθίσματα κάθεται ὁ παπᾶς τῆς ἐνορίας, ὁ Δήμαρχος καὶ ἄλλοι ἐπίσημοι. Οἱ διδάσκαλοι καὶ οἱ διδασκάλισσες ὑποδέχονται μὲ χαρὰ τοὺς γονεῖς τῶν παιδιῶν καὶ τοὺς τοποθετοῦν στὰ καθίσματα.
Στὴ μεγάλη αἴθουσα τοῦ σχολείου εἶχε ὀργανωθῆ ἡ Ἔκθεσις τοῦ Σχολείου. Ὅταν τελειώσῃ ἡ ἑορτή, ὅλος ὁ κόσμος θὰ περάσῃ νὰ τὴν ἐπισκεφθῇ.
Ὅταν ἐγέμισε ἡ αὐλὴ ἀπὸ κόσμο, ἄρχισε ἡ ἑορτή. Μιὰ ὁμάδα παιδιῶν ἔψαλε μιὰ ὡραία προσευχή. Ἄλλη μιὰ ὁμάδα ἀπήγγειλε ποιήματα, ἄλλη ἔπαιξε κωμῳδίες καὶ δραματάκια. Οἱ μικρὲς τάξεις ἔκαμαν γυμναστικὴ καὶ παιγνίδια.
Ἕνα παιδὶ τῆς Πέμπτης ἀπεχαιρέτησε μὲ ὡραῖα λόγια τὰ παιδιὰ τῆς Ἕκτης, ποὺ ἐτελείωναν τὸ σχολεῖο, καὶ ἕνα παιδὶ τῆς Ἕκτης ἀπήντησε μὲ λόγια συγκινητικά.
Ὁ Κωστάκης καὶ ἡ Ἑλενίτσα καὶ πολλὰ ἄλλα παιδιὰ συγκινήθηκαν καὶ ἔκλαψαν. Ἐθυμήθηκαν ὅτι τὰ παιδιὰ τῆς Ἕκτης ἀγαποῦσαν πάντοτε τοὺς μικροὺς καὶ τοὺς ἐβοηθοῦσαν καὶ τοὺς ἐπρόσεχαν στὶς ἐκδρομὲς καὶ ὅπου ἀλλοῦ ἐχρειάζετο.
Ἔπειτα ἡ Ἑλενίτσα ἀπήγγειλε τὸ ποίημα:
ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ
Τοῦ χωρισμοῦ μας τώρα
ἐσήμανεν ἡ ὥρα.
Μὲ παράπονο σοῦ λέει
ἡ ψυχούλα μας καὶ κλαίει:
― Σχολειὸ ἀγαπημένο,
σχολειό μας τιμημένο,
θὰ μείνῃς στὴν ψυχή μας
ὣς τὴ στερνὴ πνοή μας.
Ποτὲ δὲν σὲ ξεχνοῦμε,
ποτὲ δὲν λησμονοῦμε,
Χριστὸς καὶ ἡ Πατρίδα
τιμόνι μας κι ἐλπίδα!
Κι ὁ Κωστάκης συμπλήρωσε:
Καὶ στῆς ζωῆς τὸ δρόμο τὸ γοργὸ
ἐσένα θά ᾽χωμε, σχολειό μας, ὁδηγὸ
καὶ τὸ Χριστό μας πάντα τιμονιέρη,
μέσ’ στὸ λιμάνι τῆς γαλήνης νὰ μᾶς φέρῃ.
Τέλος ἔψαλαν τὰ παιδιὰ τὸν Ἐθνικὸ Ὕμνο, ἐπέρασαν μὲ τὴ σειρὰ καὶ ἐφίλησαν τὸ χέρι τοῦ δασκάλου των καὶ ἡ ἑορτὴ μαζὶ μὲ τὴ σχολικὴ περίοδο ἐτελείωσαν.
Πηγή : Αναγνωστικό Γ' Δημοτικού 1955
