- Ποιοί συνεδριάζουν ἐδῶ μέσα; ρώτησε ὁ διευθυντὴς τὸν ἐπιστάτη τοῦ σχολείου.
- Εἶναι τὰ παιδιὰ τῆς τετάρτης τάξεως. Ζήτησαν τὴν ἄδεια ἀπὸ τὸν κύριο Καλόκαρδο.
Ἀλήθεια, ἦταν πιὰ καιρός. Ἡ τάξις αὐτὴ στενοχωροῦσε μὲ τὶς ἀταξίες της πολὺ τὸν κύριο Καλόκαρδο, τὸ δάσκαλό της. Τὰ περισσό- τερα παιδιὰ ἦσαν ἀκατάστα. Ἔσχιζαν χαρτιὰ καὶ τὰ ἐπετοῦσαν στὸ πάτωμα, μελάνωναν τὰ θρανία καὶ τοὺς τοίχους. Ποτέ τους δὲν ἄνοιγαν τὰ παράθυρα στὸ διάλειμμα κι ἄφηναν τὰ βιβλία καὶ τὰ τετράδιά τους ὅπου φθάση. Μιὰ ἀκαταστασία ποὺ δὲ λέγεται!
Ἀλλὰ καὶ τὴ σωματική τους καθαριότητα τὴν ἀμελοῦσαν τὰ παιδιὰ αὐτά. Νύχια ἄκοπα, αὐτιὰ ἀκάθαρτα, μαλλιὰ ἀκτένιστα...
Καὶ νὰ πήγαιναν τουλάχιστο καλὰ στὰ μαθήματα! Οὔτε κι’ αὐτό!
Κάθε μέρα ὅλο καὶ παρατηρήσεις εἴχαμε.
Μιὰ μέρα μάλιστα, ποὺ μπῆκε ὁ δάσκαλος στὴν τάξι, εἶδε στὸν τοῖχο μιὰ μεγάλη μελανιά, σὰν ἐκεῖνες ποὺ γίνονται, ἅμα σπάσῃ ἐπάνω στὸν τοῖχο μελανοδοχεῖο.
Ὁ δάσκαλός τους δὲν μίλησε, μὰ στὸ πρόσωπό του φάνηκε ζωγραφι- σμένη ὅλη του ἡ λύπη.
Ἀπὸ τὴ στιγμὴ αὐτὴ τὰ πιὸ φιλότιμα παιδιὰ ἔννοιωσαν μεγάλη ντροπὴ καὶ παρακίνησαν καὶ τοὺς ἄλλους συμμαθητάς τους ν’ ἀλλάξουν πιὰ δρόμο. Καὶ τώρα εἶναι αὐτοὶ οἱ ἴδιοι, ποὺ καθισμένοι ἥσυχα στὰ θρανία συζητοῦν γιὰ τὸ σκοπὸ αὐτό.
Τὴ συζήτησι διευθύνει ἕνας ἀπὸ τοὺς συμμαθητάς τους, ὁ καλύτερος στὴν τάξι. Σὲ μίαν ὥρα μέσα ἔχουν τελειώσει κιόλα.
Ἡ τάξη τους εἶχε τριανταδυὸ παιδιά. Τὰ χώρισαν σὲ τέσσερες ὁμάδες κι ἔδωσαν στὴν καθεμιὰ δικό της ἀριθμό.
Ἡ κάθε ὁμάδα διάλεξε τὸν ἀρχηγό της.
Οἱ πιὸ πολλοὶ ἀπ’ ὅσους ἦταν σὲ κάθε ὁμάδα ἦταν φίλοι μεταξύ τους καὶ κάθονταν στὴν ἴδια γειτονιά.
Ἔτσι ἡ πρώτη ὁμάδα διάλεξε ἀρχηγό της τὸν Τατάκη, ἡ δεύτερη τὸν Παναγιώτου, ἡ τρίτη τὸν Ἀπέργη κι ἡ τετάρτη τὸν Ἀντωνόπουλο.
Αὐτοὶ ἦταν τὰ καλύτερα καὶ τὰ πιὸ ἱκανὰ παιδιὰ τῆς τάξεως. Ὅλοι τ’ ἀγαποῦσαν καὶ τὰ σέβονταν στὴν τάξι μέσα.
Ἀλλὰ κι ἔξω, ὅταν ἔπαιζαν στὰ διαλείμματα, τὸ περισσότερο αὐτοὺς εἶχαν γι’ ἀρχηγούς. Ἔτσι καὶ τώρα, ποὺ ἤθελαν νὰ βάλουν ὁμαδάρχας, δὲν ἐδυσκολεύθησαν διόλου.
Τὴν ἄλλη μέρα τὸ πρωΐ, ὅταν μπῆκε ὁ κύριος Καλόκαρδος στὴν τάξι, στὰ χείλη ὅλων τῶν παιδιῶν ἀνέβαινε μιὰ λέξις: Ὁμάδες!
Ὕστερα πλησίασαν τὸν δάσκαλο οἱ τέσσαρες ὁμαδάρχαι, τοῦ εἶπαν τὰ καθέκαστα καὶ τοῦ ἔδωσαν ἕνα χαρτὶ διπλωμένο μέσα σ’ ἕνα φάκελλο. Στὸ χαρτὶ αὐτὸ ἦταν καθαρογραμμένα τὰ ὀνόματα τῶν παιδιῶν, χωρισμένα σὲ ὁμάδες μὲ τοὺς ἀρχηγούς τους καὶ πιὸ κάτω τὰ χρέη, ποὺ
εἶχαν οἱ ὁμάδες κι οἱ ἀρχηγοί.
Κι ὁ δάσκαλος διάβασε:
Ἀπὸ τώρα καὶ στὸ ἑξῆς οἱ ὁμάδες μὲ τοὺς ἀρχηγούς τους, ἡ καθεμιὰ χωριστὰ κι ὅλες μαζί, θὰ φροντίζουν γιὰ ὅλα μέσα στὴν τάξι.
Τὰ χρέη τῶν ὁμάδων εἶναι:
1) Νὰ εἶναι ἡ τάξις καθαρὴ κι ἀερισμένη.
2) Τὰ θρανία κι οἱ τοῖχοι νὰ μὴν ἔχουν μελανιὲς καὶ ξυσίματα.
3) Ἡ ἕδρα τοῦ δασκάλου νὰ εἶναι πάντα καθαρὴ καὶ τὰ θρανία ξεσκονισμένα.
Τὰ χρέη τῶν ἀρχηγῶν εἶναι:
1) Νὰ ἐπιβλέπουν τὴν καθαριότητα τῶν παιδιῶν, ποὺ εἶναι στὴν ὁμάδα τους.
2) Νὰ τὰ βοηθοῦν καὶ νὰ τὰ βάζουν νὰ βοηθοῦνται μεταξύ τους στὰ μαθήματα, ἔτσι ποὺ νὰ μὴ ἔρχεται κανείς τους ἀμελέτητος στὴν τάξι. Τὸ ἴδιο θὰ ἐπιβλέπουν καὶ τὰ γραπτά τους νὰ εἶναι καλογραμμένα καὶ χωρὶς μελανιές.
3) Νὰ φροντίζουν γιὰ τὸ στόλισμα τῆς τάξεώς τους.
4) Νὰ προτείνουν στὸν δάσκαλο τὶς ἐκδρομὲς τῆς τάξεως καὶ νὰ τὶς ὀργανώνουν.
5) Νὰ σχηματίζουν κι οἱ τέσσαρες μαζὶ ἐπιτροπή, ποὺ θὰ δίνῃ λόγο στὸν δάσκαλο γιὰ ὅλη τὴν τάξι.
Δὲν πέρασε πολὺς καιρὸς καὶ τὰ καλὰ ἀποτελέσματα, ποὺ ἔφεραν οἱ ὁμάδες, ἦταν ὁλοφάνερα: Τάξις, καθαριότης, ὀμορφιὰ καὶ ἀγάπη στὴν ἐργασία.
Χαρτιὰ πιὰ δὲν βλέπατε πουθενὰ στὸ πάτωμα, οὔτε μελάνες στὰ θρανία καὶ στοὺς τοίχους. Ὁ ἕνας βοηθοῦσε τὸν ἄλλο σὰν καλὰ ἀδέλφια. Ἡ τάξις μοσχομύριζε κι οἱ τοῖχοι της ἦταν στολισμένοι μὲ ὄμορφες χρωματιστὲς εἰκόνες, ποὺ ἀγόρασαν τὰ παιδιὰ ἀπὸ τὸ ταμεῖο τῆς τάξεως.
Ἐπάνω στὴν ἕδρα τοῦ δασκάλου ἦταν ἕνα ἀνθογυάλι, ποὺ ποτὲ δὲν τοῦ ἔλειπαν τὰ λουλούδια.
Τὰ δύο παράθυρα τῆς τάξεως γέμισαν ἀπὸ γλάστρες μὲ ἄνθη τῆς ἐποχῆς.
Ἡ τάξις ὁλόκληρη εἶχε γίνει ἀληθινὰ μιὰ ὁλοκάθαρη κυψέλη μὲ καλοὺς καὶ προκομμένους ἐργάτας.
Νὰ τί μποροῦν νὰ κάμουν μόνα τους τὰ παιδιά! Φθάνει νὰ τὸ νοιώσουν καὶ νὰ τὸ θελήσουν.
Πηγή : Αναγνωστικό Ε' Δημοτικού 1955
