Μιὰ ἡμέρα ὁ δάσκαλος ἀνέβηκε μὲ τὰ παιδιὰ τοῦ σχολείου στὴν Παναγίτσα. Αὐτὴ ἧταν μιὰ τοποθεσία ψηλή. Ἀνέβηκαν γιὰ νὰ ἰδοῦν ἀπ’ ἐκεῖ τὸ χωριό τους.
Στὴν ἀρχὴ ἐχάρηκαν, σὰν τὸ εἶδαν ὁλόκληρο. Οἱ στέγες τῶν σπιτιῶν ἧσαν ἄλλες μαυρειδερὲς καὶ ἄλλες κοκκινωπές. Τὰ περιβόλια μὲ τὰ τουφωτὰ δένδρα τους ἐφάνταζαν πολὺ ὡραῖα.
Ἀπὸ τὸ μέρος ἐκεῖνο μονάχα τὸ κτίριο τῆς ἐκκλησίας ἐφαινόταν. Οὔτε τὰ σπίτια ἐξεχώριζαν οὔτε οἱ δρόμοι οὔτε τὸ σχολεῖο.
Αὐτὸ ἧταν κρυμμένο ἀνάμεσα στὰ σπίτια.
- Τὸ χωριό μας θὰ ἦταν σωστὸς παράδεισος, ἂν ἧταν κτισμένο μὲ σχέδιο, εἶπεν ὁ δάσκαλος. Μὰ δυστυχῶς καθένας ἔκτισε τὸ σπίτι του ὅπου ἤθελε. Καὶ τὸ χειρότερο ἀπὸ ὅλα σὲ κεντρικὰ μέρη ἔκτισαν ἀχυρῶνες καὶ στάβλους. Μόνο ἡ ἐκκλησία τοῦ χωριοῦ εἶναι κτισμένη σὲ πολὺ καλὴ καὶ κατάλληλη τοποθεσία.
- Τώρα, κύριε, δὲν ἠμπορεῖ νὰ γίνῃ μὲ σχέδιο; ἐρώτησε κάποιος μαθητής.
- Τὸ σχέδιο, παιδί μου, γίνεται πρῶτα καὶ ὕστερα οἱ οἰκοδομές. Τώρα οἱ οἰκοδομὲς ἐκτίσθηκαν. Τί σχέδιο νὰ γίνῃ; Γιὰ τὰ σπίτια,
ποὺ τώρα θὰ κτισθοῦν, κάτι μπορεῖ νὰ γίνῃ. Ἀλλὰ γιὰ τὰ παλιά... ἔτσι θὰ εὑρίσκωνται ὥσπου νὰ πέσουν. Καὶ τί κρῖμα!
Ὅλα σχεδὸν τὰ χωριὰ στὸν τόπο μας εἶναι χωρὶς σχέδιο φτειαγμένα. Ἀκόμα καὶ ἀρκετὲς πόλεις. Καὶ ἡ ἔλλειψις αὐτὴ πολὺ τὰ ἀσχημίζει.
Ἐκεῖ κοντὰ ἦταν κι ἕνα δάσος. Κι ὁ δάσκαλος μὲ τὰ παιδιὰ ἐπῆγαν νὰ τὸ ἰδοῦν.
Πηγή: ΑΝΑΓΝΩΣΤΙΚΟ Β' Δημοτικού 1963
