Ο Γεώργιος Σταύρου (1788-1869), ήταν γιος του Ιωάννη Σταύρου, έμπορου από τα Ιωάννινα. Τη σταδιοδρομία του την ξεκίνησε στη Βιέννη την πρώτη δεκαετία του 19ου αιώνα, συνεχίζοντας την εμπορική δραστηριότητα του πατέρα του. Σε ηλικία 27 ετών έγινε μέλος της «φιλόμουσου εταιρείας» Βιέννης. Υπήρξε σημαντικός οικονομικός παράγοντας της Διασποράς, αλλά και του νεοσύστατου ελληνικού κράτους. Ασχολήθηκε με εντατικά με την προετοιμασία της Ελληνικής Επανάστασης και με τον τρόπο εφοδιασμού τον Ελλήνων αγωνιστών. Η εταιρεία του αποτύπωνε στο καθολικό λογιστικό της βιβλίο το εμπόριο των συναλλαγματικών, σε συνάρτηση με το εμπόριο βαμβακιού στο βαλκανικό χώρο. Τη ροή του βαμβακιού ακολουθούσε η αντίστροφη ροή των συναλλαγματικών και των νομισμάτων. Υπολογίζοντας έτσι την αξία των συναλλαγμάτων στον υπολογισμό της τιμής του βαμβακιού στις ευρωπαϊκές χώρες.

Ο Καποδίστριας εκτιμώντας τις οικονομικές γνώσεις του Σταύρου, του ανέθεσε τη συγκρότηση του Υπουργείου Οικονομικών και τη σύσταση μίας τράπεζας καθαρά ελληνικής. Η ιδέα της τράπεζας αυτής συνάντησε τη σφοδρή αντίδραση των Άγγλων κυρίως, που επιθυμούσαν με την “Ιονική” των Επτανήσων να ελέγχουν την ελληνική οικονομία. Ύστερα από τρομερές δυσκολίες, στις 18-3-1841, ψηφίστηκε ο νόμος για την ίδρυση της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδος. Διευθυντής ανέλαβε ο Σταύρου, ο οποίος τη διεύθυνε επί 27 χρόνια. Σημαντική ήταν η βοήθεια του Γαβριήλ Ευνάρδου στην ίδρυση της Τράπεζας, δίνοντας στη Κυβέρνηση σημαντικά ποσά ώστε να αγοράσει μετοχές της Τράπεζας αλλά και στην εκλογή του Γ.Σταύρου στη θέση του διευθυντή.

Ο Γεώργιος Σταύρου διέθεσε όλη του την περιουσία για την  ίδρυση και χρηματοδότηση νοσοκομείων, γηροκομείων, οικοτροφείων. Τέτοια παραδείγματα είναι το Ορφανοτροφείο στα Γιάννενα και το νοσοκομείο για φυματικούς στην Πάρνηθα.